Vincentian Family Office ● Bureau de la Famillie Vincentienne ● Oficina de la Familia Vicenciana

WWW: famvin.org

Rzym, 18 listopada 2022

LIST NA ADWENT
RADY EWANGELICZNE:
VFO@famvin.org

POWSZECHNE WEZWANIE DO ŚWIĘTOŚCI

Do wszystkich członków Rodziny Wincentyńskiej

+1 (215) 715-3984

Drodzy Bracia i Siostry,

Łaska i pokój Jezusa niech zawsze będą z nami!

500 East Chelten Avenue, Philadelphia, PA 19144, USA

Mój list na Adwent jest zaproszeniem do modlitwy, medytacji i wewnętrznego

przyswajania sobie rad ewangelicznych jako sposobu kontynuowania naszej drogi wraz ze
św. Wincentym, „mistykiem Miłosierdzia”. Jezus stanowi centrum naszego życia, naszego
działania i naszych pragnień. Dla nas, chrześcijan, jest On głównym punktem odniesienia,
wzorem i tym, który powinien zajmować pierwsze miejsce w naszym życiu, niezależnie od
tego, czy naszym powołaniem jest życie w małżeństwie, w celibacie czy też życie
konsekrowane. Ubóstwo, czystość i posłuszeństwo są niezaprzeczalnymi i wymownymi
znakami w życiu Jezusa, gdyż On był ubogi, czysty i posłuszny.
Gdy mówimy o radach ewangelicznych ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, zazwyczaj
kojarzymy je z życiem konsekrowanym. Osoby konsekrowane bowiem podążają specyficzną
drogą, potwierdzaną składanymi ślubami. Jednakże rady ewangeliczne są częścią odpowiedzi
każdego chrześcijanina na powszechne wezwanie do świętości, odpowiedzi dawanej zgodnie
ze specyficznym powołaniem, otrzymanym od samego Chrystusa.
Jezus pozostaje pierwowzorem sposobu przeżywania trzech rad ewangelicznych.
Chociaż miał wszystko, żył ubogo. Był czysty, co pozwoliło Mu na wielką wolność w relacjach.
Był posłuszny, wyrażając w sposób niezwykle jasny, że Jego misja na ziemi będzie się rozwijać
zgodnie z zamierzeniami Ojca i w całkowitym poddaniu się Jego woli aż do ostatniej chwili

1
ziemskiego życia, aż po krzyż, na którym, zanim wrócił do domu Ojca, zawołał: „Wykonało
się” (J 19,30).
Fundamentem rady ewangelicznej ubóstwa jest życie Syna Bożego:
„Jezus Chrystus mając wszystko, nie posiadał nic. Był Władcą i Panem całego świata,
stworzył wszystkie dobra, które na nim istnieją, a tymczasem z miłości do nas
zrezygnował z korzystania z nich. I choć był Panem całego świata, stał się
najbiedniejszym ze wszystkich ludzi. Nie miał nawet tego, co mają najmniejsze
zwierzęta” 1.
Nasze wspólne powołanie jako członków Rodziny Wincentyńskiej do służenia Ubogim
przynagla nas do dawania świadectwa w świecie o naszym upodabnianiu się do Chrystusa,
które rozpoczęło się w chwili Chrztu i będzie się pogłębiać aż po moment naszego powrotu do
domu Ojca. Naszym priorytetem nie jest zatem kumulacja dóbr materialnych i środków
finansowych dla własnych, egoistycznych celów, gdyż stale mamy w umyśle i sercu prawdę,
że Ubodzy są „naszymi Panami i Mistrzami”, mającymi prawo do naszych środków. Refleksja
nad sposobem, w jaki możemy im towarzyszyć, pomaga nam przeżywać ewangeliczną radę
ubóstwa poprzez skromny i prosty styl życia. Misja wincentyńska stawia nas w świecie
Ubogich. Ubóstwo wincentyńskie sprzyja wspólnocie służby i solidarności z naszymi braćmi
i siostrami.
Zakłada ono również kształtowanie naszego życia na wzór Jezusa ubogiego, który
ewangelizował osoby najbardziej opuszczone. Św. Wincenty, zgodnie z długą tradycją
Kościoła, rozróżnia ubóstwo wewnętrzne i zewnętrzne, i obydwa są konieczne. „Duchowe
ubóstwo” bez zewnętrznych środków wyrazu nie jest wiarygodne. Zaś „ubóstwo materialne”
bez motywacji duchowej często jest czymś złym.
Rada ewangeliczna czystości także dotyczy wszystkich chrześcijan, tych, którzy
składają ślub, osób żyjących w małżeństwie i samotnych. Jako członkowie Rodziny
Wincentyńskiej, pozostający w stałym kontakcie z Ubogimi, powinniśmy pomagać im nie
tylko na poziomie materialnym, ale także duchowym, traktując człowieka w sposób integralny,
dzieląc się z nim wartością czystości w kontekście ewangelizacyjnym. Ubodzy zrozumieją
relacje chrześcijańskie dzięki spójności, z jaką będziemy przeżywać wartości ewangeliczne,
będąc światłem i solą dla ludzkości.
Czystość zakłada wstrzemięźliwość wewnętrzną i zewnętrzną, zgodnie ze stanem życia
po to, by uczuciowość i seksualność były przeżywane w głębokim szacunku wobec innych
i wobec siebie. Celibat zaś zakłada wyrzeczenie się małżeństwa i właściwych mu form wyrazu
seksualnego.
Dla członków Rodziny Wincentyńskiej prowadzących życie konsekrowane, te dwa
elementy ślubu - czystość i celibat - stanowią zewnętrzny wyraz ich całkowitego daru z siebie.
Powinny być postrzegane jako zobowiązanie do „szczególnej odpowiedzialności: służby
Ubogim”, a nie jako odrzucenie odpowiedzialności rodzinnej. Wymagania wypływające

1
SVP XI, 277; Konferencja 130, O ubóstwie, 6 sierpnia 1655.

2
z radykalnego pójścia za Jezusem prowadzą konsekrowanych członków Rodziny
Wincentyńskiej do całkowitego oddania się dla sprawy Królestwa Bożego.
W odniesieniu do ogółu członków Rodziny Wincentyńskiej, ewangeliczna rada
czystości pomaga wzrastać w relacji z Jezusem. Czystość jako hojny dar z siebie dla innych,
wspiera naszą misję ewangelizacji i miłosierdzia wobec Ubogich, będąc wyrazem
wielkoduszności i kreatywności. Podobnie jak ubóstwo, czystość sprzyja wspólnocie służby,
która może być skuteczna tylko dzięki przyjaźni i relacjom braterskim.
Jesteśmy wezwani do rozwijania wolności i wzajemnego wspierania się poprzez
zdrowe przyjaźnie i roztropność, prowadzące do gorliwości apostolskiej. Powinniśmy uznać
nasze słabości, konieczność pokory i nieodzownego wsparcia ze strony Jezusa. Św. Wincenty
stwierdza: „Doskonałym środkiem do zdobycia i zachowania czystości jest pokora” 2. Są
momenty, gdy wierność Jezusowi domaga się ofiar. Św. Wincenty zaleca zdecydowane
umartwienie zmysłów wewnętrznych i zewnętrznych oraz umiejętność unikania sposobów
wyrażania uczuciowości i seksualności, które nie są zgodne z celibatem. Ponieważ nasze
człowieczeństwo ma swoje mocne i słabe strony, musimy szczerze rozmawiać o naszych
trudnościach z Jezusem i z tymi, którzy mogą nas wesprzeć, np. ze spowiednikiem lub
kierownikiem duchowym.
Trzecia rada ewangeliczna to posłuszeństwo. Skierowana jest do osób otwartych na
przesłanie Jezusa. Pomimo wątpliwości i niepewności powierzają się oni Jezusowi, ufając Mu,
w przekonaniu, że proponowana przezeń droga do przejścia jest najlepsza. Jak przypomina
św. Wincenty: „błogosławieństwo Boże towarzyszy dziełom czynionym z posłuszeństwa” 3.
Posłuszeństwo obejmuje wartości i postawy ewangeliczne takie, jak pokora, prostota,
łagodność, dialog, dar słuchania w życiu małżeńskim, samotnym lub konsekrowanym. Nawet
kiedy św. Wincenty zwraca się do osób konsekrowanych, często przywołuje przykład
posłuszeństwa i szacunku pozostawiony przez osoby świeckie:
„Znałem pewnego radcę sądowego… Chociaż był radcą i w starszym wieku, nigdy nie
robił niczego bez zasięgnięcia rady. Jeśli nie miał kogo zapytać, przywoływał swego
lokaja: ‘Chodź tutaj, Piotrusiu, mam taką sprawę; co myślisz, co powinienem uczynić
w tym przypadku?’ Lokaj odpowiadał mu: ‘Panie, wydaje mi się, że zrobi Pan dobrze,
postępując w taki sposób.’ – ‘Masz rację, Piotrze, pójdę za twoją radą.’ I powiedział
mi, że czuł, iż Bóg tak błogosławił, że sprawy, które załatwiał w ten sposób, dobrze się
kończyły” 4.
Kiedy dwie lub więcej osób nie potrafią się ze sobą zgodzić, zwłaszcza w ważnych
sprawach, wówczas ewangeliczna rada posłuszeństwa prowadzi ich do stanu pokoju
wewnętrznego i pojednania, których nie mogli sobie wyobrazić. Jako chrześcijanie i jako
członkowie Rodziny Wincentyńskiej podejmujemy wysiłek, by nie tyle mieć ostatnie słowo

2
SVP XI, 220; Konferencja 111, O czystości, 13 listopada 1654.
3
Coste VI, 560; List 2431, Do Franciszka Villaina, kapłana Zgromadzenia Misji w Troyes, 25 października
1657.
4
Coste XIII, 642; Dokument 160, Rada z 20 czerwca 1647.

3
lub mieć rację, ale by przyjmować rolę sługi, tego który służy, a nie tego, który jest
obsługiwany.
Oby medytacja i wewnętrzne przyswajanie sobie rad ewangelicznych pomogło
każdemu z nas odpowiedzieć na powszechne wezwanie do świętości, a dzięki temu uzyskać
obfite błogosławieństwo.
„Jakże błogosławieni są ci, którzy oddają się Bogu, aby czynić to, co Jezus Chrystus
czynił i za Jego przykładem praktykować cnoty, które On praktykował: ubóstwo,
posłuszeństwo, pokorę, cierpliwość, gorliwość i inne! W ten sposób bowiem stają się
prawdziwymi uczniami Mistrza. Żyją wyłącznie Jego duchem i dzięki woni Jego życia,
zasługi Jego działań rozlewają się, uświęcając dusze tych, dla których umarł
i zmartwychwstał” 5.
Moja prośba na Adwent do wszystkich członków Rodziny Wincentyńskiej: „Tylko
Jego [Pana Jezusa] się lękajcie i bardzo Go kochajcie. Ofiarujcie Mu wasze niedomagania
i wasze skromne posługi i czyńcie wszystko, by się tylko Jemu podobać. W taki sposób będziecie
stale wzrastać w łasce i cnocie” 6.

Wasz brat w św. Wincentym,

Tomaž MAVRIČ, CM

5
Coste VIII, 543; List 3314, Do Józefa Beaulac [1656].
6
SVP IV, 462; List 1512, Do Sióstr Miłosierdzia w Valpuiseaux, 23 czerwca 1652.