Professional Documents
Culture Documents
Po sześciu latach posługi mój mandat dobiega końca. W tym liście na Wielki Post chcę
podsumować refleksje adwentowe i wielkopostne, podejmowane w ciągu tych sześciu
ostatnich lat, a rozpoczęte w moim pierwszym przesłaniu do Rodziny Wincentyńskiej
z okazji uroczystości św. Wincentego a Paulo w 2016 r. To w tym liście po raz pierwszy
w sposób szczegółowy rozważałem tytuł, jaki przyznano naszemu Założycielowi,
a mianowicie „mistyk Miłosierdzia”. W oparciu o ten tytuł, tak bliski mojemu sercu,
próbowałem odkryć dla samego siebie, ale też dzieląc się z wami tym, co sam gorąco
pragnąłem pogłębić: co to znaczy stać się „mistykiem Miłosierdzia”.
Studium tych sześciu lat jest dalekie od zatrzymania się w tym miejscu;
w rzeczywistości bowiem jest tylko początkiem i wezwaniem do dalszego poznawania
bogactwa i głębi tego, co oznacza stawać się „mistykiem Miłosierdzia”. Zaprasza nas do
bezustannego poszukiwania możliwie najgłębszej więzi z Jezusem, do stawania się jak
1
„Kartuzowie w swoich domach i jako apostołowie na zewnątrz”1, „człowiekiem kontemplacji
w działaniu i apostołem w modlitwie” 2.
Wszyscy wiemy, że Wincenty był człowiekiem czynu, dlatego zaskakujące zdaje się
być to, że możemy przedstawić go również jako mistyka. Jednak w rzeczywistości, wszystkie
jego działania na rzecz Ubogich, były motywowane jego mistycznym doświadczeniem Trójcy
Świętej, a zwłaszcza Wcielenia. Giuseppe Toscani, CM, połączył mistycyzm
i działanie, dochodząc do sedna sprawy, nazywając go „mistykiem Miłosierdzia”. Wincenty
żył w wieku mistyków, jednak okazał się mistykiem Miłosierdzia.
Innym aspektem postrzegania czasu u Wincentego była obecność Boga tu i teraz – „Bóg
jest tutaj!” Bóg jest tutaj w czasie. Bóg jest tutaj w osobach, wydarzeniach, okolicznościach,
Ubogich. Bóg mówi do nas teraz i za ich pośrednictwem.
1
Louis Abelly, La vie du vénérable Serviteur de Dieu Vincent de Paul, 1664, Księga I, rozdział 22, s. 100.
2
Konstytucje Zgromadzenia Misji, IV, 42.
2
Dla Wincentego, obydwa wymiary duchowości, horyzontalny i wertykalny, były
całkowicie niezbędne. Uważał, że miłość Chrystusa i miłość Ubogich są nierozłączne. Ciągle
zachęcał swoich uczniów nie tylko do działania, ale także do modlitwy i nie tylko do modlitwy,
ale także do działania. Wobec wyrażonego zastrzeżenia: „Ależ, Księże, tyle jest rzeczy do
zrobienia, tyle obowiązków w domu, tyle zajęć w mieście, po wsiach, wszędzie praca. Czyż
trzeba to wszystko zostawić, by myśleć tylko o Bogu?” odpowiedział z mocą:
„Nie, ale musimy uświęcać te prace, szukając w nich Boga i spełniać je raczej po to,
by Go w nich znajdować, a nie po to, by widzieć, że zostały wykonane. Nasz Pan chce, byśmy
starali się przede wszystkim o Jego chwałę, o Jego królestwa i Jego sprawiedliwość. On chce,
byśmy z myślą o tym tworzyli kapitał z życia wewnętrznego, wiary, ufności, miłości, praktyk
religijnych, modlitwy, zawstydzeń, upokorzeń, prac i cierpień, mając na względzie Boga,
naszego najwyższego Pana. On chce, byśmy Mu nieustannie ofiarowali naszą służbę i nasze
pragnienia po to, by zdobywać królestwa dla Jego Boskiej dobroci, łaski dla Jego Kościoła
i cnoty dla naszego zgromadzenia. Jeśli raz ugruntujemy się w szukaniu chwały Bożej w taki
sposób, możemy być pewni, że reszta przyjdzie sama”3.
Wcielenie jest jedną z głównych tajemnic duchowości św. Wincentego a Paulo. Na jej
temat zostawił nam następujące myśli:
3
SVP XII, 139-140; Konferencja 198, O szukaniu Królestwa Bożego, 21 lutego 1659.
4
Reguły Wspólne Zgromadzenia Misji, X, 2.
5
Konstytucje Zgromadzenia Misji, IV, 48.
3
między trzema Osobami, ścisłą więź, która Je jednoczy oraz wpływ Trójcy Świętej na każdą
osobę indywidualnie, jak również na całe społeczeństwo. Trójca Święta jest doskonałym
wzorem „relacji”!
6
Reguły Wspólne Zgromadzenia Misji, X, 3.
7
SVP XI, 183; Konferencja 102, Wskazania dla umierającego brata, 1645.
8
Konstytucje Zgromadzenia Misji, IV, 49.
4
Jednym z głównych źródeł, z którego czerpał Wincenty jako mistyk Miłosierdzia, jest
codzienne rozmyślanie. Jedna z najczęściej cytowanych wypowiedzi św. Wincentego,
pochodząca z konferencji wygłoszonej do członków Zgromadzenia Misji, wymownie wyraża
jego postawę:
„Oddajmy się zatem wszyscy praktyce rozmyślania, gdyż to dzięki niemu otrzymujemy
wszelkie dobra. Jeżeli trwamy w powołaniu, to dzięki rozmyślaniu; jeśli odnosimy sukcesy w
naszych pracach, to dzięki rozmyślaniu; jeśli nie popadamy w grzech, to dzięki rozmyślaniu;
jeśli trwamy w miłości i jeśli jesteśmy zbawieni, to wszystko dzięki Bogu i rozmyślaniu. Tak,
jak Bóg nie odmawia niczego na rozmyślaniu, tak też nie udziela prawie niczego bez
rozmyślania”10.
9
SVP XI, 118; Konferencja 67, O rozmyślaniu.
10
SVP XI, 453-454; Konferencja 168, Powtórzenie rozmyślania z 10 sierpnia 1657.
11
SVP III, 767; List 1192 do Siostry Jeanne Lepintre, 23 lutego 1650.
12
Por. Reguły Wspólne Zgromadzenia Misji, X. 11.
13
SVP XI, 415, Konferencja 157, Powtórzenie rozmyślania z 2 i 3 listopada 1656.
14
Konstytucje Zgromadzenia Misji, IV, 45, § 2.
5
Dzielenie się wiarą: Konstytucje Księży Misjonarzy zalecają15 i podkreślają, że w
atmosferze modlitwy „poprzez braterski dialog uczestniczymy w owocach naszego duchowego
i apostolskiego doświadczenia”. Sposób, w jaki będzie się to dokonywało, jest pozostawiony
wspólnocie, do której należymy. Wincenty lubił, gdy dzielenie było szczere
i konkretne. Powiedział:
„Wierzcie mi bowiem, moi księża i bracia, wierzcie mi, że jest niezawodną zasadą
Jezusa Chrystusa, którą często wam powtarzałem w Jego imieniu, że skoro tylko serce ogołaca
się z samego siebie, Bóg je napełnia. Bóg zamieszkuje w nim i działa w nim. A tym, co ogołaca
nas z siebie samych, jest pragnienie zawstydzenia, jest pokora, jest święta pokora. I wówczas
to nie my działamy, lecz Bóg działa w nas i wszystko układa się pomyślnie”18.
Osoby chore i w podeszłym wieku: Św. Wincenty wielokrotnie mówił o roli chorych:
„Och! Ale jeśli idzie o nasze Zgromadzenie, nędzne Zgromadzenie, to nigdy nie
powinno się wyrażać zgody na nic nadzwyczajnego zarówno w jedzeniu, jak i w ubiorze. Czynię
jedynie wyjątek dla chorych. Och! Biedni chorzy! Dla zapewnienia im opieki powinno się
sprzedać nawet kielichy z kościoła! Bóg obdarzył mnie czułością dla nich i proszę Go, by tym
samym uczuciem obdarzył Zgromadzenie”19.
15
Konstytucje Zgromadzenia Misji, IV, 46.
16
SVP XI, 77-78; Konferencja 36, O pokorze.
17
SVP II, L. 678 do ks. Bernarda Codoinga, s. 495.
18
SVP XI, 360; Konferencja 141, O kapłanach [wrzesień 1655].
19
SVP XII, 407-408; Konferencja 220, O ubóstwie, 5 grudnia 1659.
6
„Odwiedzając chorego gdziekolwiek bądź czy to w domu Zgromadzenia, czy poza
domem, widzieć w nim będą nie tylko człowieka, ale samego Chrystusa zapewniającego nas,
że taka przysługa jest oddana Jemu samemu”20.
Aby nie zniechęcić się w tym pielgrzymowaniu, przypomnijmy sobie, że to Jezus nas
wezwał do pójścia za Nim drogą powołania. On pozostaje zawsze z nami, podobnie jak Matka
Boża od Cudownego Medalika, św. Wincenty a Paulo i wszyscy Święci, Błogosławieni i
Słudzy Boży Rodziny Wincentyńskiej. Niech oni w dalszym ciągu wstawiają się za nami!
Tomaž Mavrič, CM
20
Reguły Wspólne Zgromadzenia Misji, VI, 2.
7