Professional Documents
Culture Documents
W każdej chwili w jakimś zakątku świata Jezus ofiaruje się w Najświętszej Ofierze
Mszy. Obecność Jezusa pod postaciami chleba i wina nie ogranicza się do czasu sprawowania
Eucharystii, ale jest nam dana w dodatkowym, nieocenionym darze obecności, przez 24
godziny na dobę, w tabernakulach świata. Nie chodzi o obecność półgodzinną czy godzinną,
ale przez całą dobę, dniem i nocą. Przechodząc obok kościoła, kaplicy lub innego miejsca, w
1
którym znajduje się tabernakulum, gdzie mieszka Jezus, możemy być tego całkowicie
nieświadomi, możemy nie zauważyć lub nie pamiętać o Tym, który na odległość zaledwie
kilku metrów, a może nawet na wyciągnięcie ręki, jest obecny pod postacią Chleba. Mogą nam
w tym pomóc pewne znaki, o których przypomina św. Wincenty: „Co się tyczy lampki przed
Najświętszym Sakramentem to, mój Boże, rzeczywiście należy ją trzymać zapaloną”1, tylko że
trzeba jeszcze na te znaki odpowiadać.
Od pierwszej Eucharystii, kiedy podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus ofiarował się pod
postaciami chleba i wina, w historii Kościoła odnajdujemy wiele przykładów cudów
eucharystycznych, potwierdzających rzeczywistą Obecność Jezusa w Eucharystii. Znamy
także wiele przypadków osób, które poza Eucharystią, nie potrzebowały do życia żadnego
innego pokarmu. Wymienia się również niezliczone nawrócenia dzięki stałej obecności Jezusa
w tabernakulach świata. Rzesze ludzi spędzało i spędza całe godziny przed tabernakulum lub
przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, często nie mówiąc nic, przychodząc bez
listy spraw, o które chcieliby prosić Jezusa, ale tylko po to, aby być razem z Nim, pozostając
w ciszy, aby stworzyć Jezusowi możliwość mówienia wtedy, kiedy On chce i powiedzenia
tego, co On uważa dla nich za słuszne i konieczne.
„Gdy będziecie przejeżdżać przez jakąś wioskę, pozdrowicie jej Anioła Stróża, a po
przybyciu powozu [do miejsca noclegowego], dopytacie się o kościół i czy nie jest zbytnio
oddalony. Podczas gdy jedna z was zatrzyma się w oberży, aby zarezerwować pokój, pozostałe
pójdą adorować Najświętszy Sakrament”2.
Poznanie katechizmu, uczestniczenie we Mszy św. każdego dnia lub każdej niedzieli,
słuchanie konferencji na temat Eucharystii lub czytanie książek na ten temat… nie wystarczą,
by doprowadzić nas do wiary w realną Obecność Jezusa pod postaciami chleba i wina i do
rozkochania się w Nim. Możemy to uzyskać tylko dzięki łasce, miłosierdziu i bezwarunkowej
1
SVP II, 723, L. 817, do ks. Klaudiusza Dufoura w Saintes, 4 lipca 1646.
2
SVP X, s. 507, konferencja 100 z 4 sierpnia 1658, Do czterech Sióstr posłanych do Calais.
2
miłości Jezusa. On czeka na nas przez 24 godziny na dobę, że wyciszeni wewnętrznie
nawiedzimy Go, że otworzymy nasze serca i poczekamy na moment, który On uzna za
odpowiedni, by nam przekazać to, co sam chce.
W pielgrzymce wiary nie powinno być niczym dziwnym, zniechęcającym czy nawet
szokującym uświadomienie sobie, że jeszcze nie jestem tam, gdzie chciałbym być. Nie muszę
być przygnieciony wątpliwościami, które niosę w sobie przez całe lata. Nie jest najważniejsze
to, co ja myślę o sobie, ale to, co Jezus myśli o mnie!
Pisząc te słowa, uświadamiam sobie dystans, jaki dzieli mnie od dwóch wspomnianych
wyżej punktów. Jestem przekonany, że dla nas wszystkich odpowiedź pozytywna jest
warunkiem fundamentalnym trwałego nawrócenia, które pociąga za sobą wszystkie inne środki
duchowe, pomocne w naszym pielgrzymowaniu.
Chciałbym podać przykład pewnej świeckiej osoby, którą przed kilku laty spotkałem
w Rzymie. Jej świadectwo życia wspaniale odzwierciedla dwa wyżej wymienione punkty.
Tą osobą jest Arnoldo, żonaty, mający troje dzieci mężczyzna. Jest bardzo znany we
Włoszech i poza nimi. Pochodzi z cieszącej się poważaniem rodziny włoskiej. Jego przyszłość
jako filozofa, pisarza, poety i przedsiębiorcy zapowiadała się obiecująco. Tymczasem Arnoldo
wszystko porzucił, aby poświęcić się fundacji zwanej „Dom ducha i sztuki”. Jego żona i trójka
3
Coste XIII, 766; dokument 186, O przygotowaniu do spowiedzi generalnej chorych ze szpitala Hôtel-Dieu
(1636).
4
SVP X, 175, konferencja 74, O umiłowaniu cierpień fizycznych i duchowych (Reguły wspólne, art. 6), 23 lipca
1656.
3
dzieci w wieku 14, 12 i 9 lat słyszą, jak nieraz mówi: „Przepraszam, ale teraz powinienem iść
porozmawiać z Jezusem”. Oto kilka z jego refleksji na temat Jezusa, Eucharystii i miłości
Boga5:
Przez całe lata, zawsze i każdego dnia, a przynajmniej niezliczoną ilość razy, nawiązuje
się ta relacja z Chrystusem obecnym w Eucharystii… On naprawdę jest obecny
w świecie. Oddycha w świecie. W każdym tabernakulum.
Wierzę, że dotyka mnie miłość Boga. I to mnie zawsze zaskakuje. Kiedy najmniej się
tego spodziewam, kiedy czuję się najmniej godny Jego miłości, On mnie dotyka,
wyciąga do mnie rękę, pozwala mi sobie uświadomić, jak bardzo mnie kocha. To zawsze
On wyciąga do nas rękę… Myślę, że Bóg jest tym zakochanym, który „zawsze stoi
u naszych drzwi”, czekając aż Mu je otworzymy.
Spotkanie z Chrystusem naznacza was na zawsze. To jest jak otwarta rana. Kiedy
Chrystus nas uderza, rani, zaczynamy umierać z miłości, zaczynamy być trawieni przez
miłość… Tylko wtedy jestem pewien, że jestem w Nim rozmiłowany, ponieważ On mnie
dotknął, ponieważ czuję, że ta „otwarta rana” nadaje sens mojemu życiu, gdyż nikt
nigdy nie dotknął mnie tak głęboko, jak On, nikt nie zszedł w najgłębszą przestrzeń
mojego ducha, dotykając jej z czułością, jak czyni to Chrystus.
Jeśli przez kilka dni nie przyjmuję Komunii św., tęsknię za nią. Eucharystia jest
potrzebą, nie można się jej oprzeć. Zabierzcie mi wszystko, ale nie Eucharystię. Żadna
pokusa, żaden grzech nie jest w stanie zmusić mnie do wyrzeczenia się Eucharystii.
5
Myśli pochodzą z książki Arnoldo Mosca Mondadori i Moniki Mondo, Il farmaco dell’Immortalità, Dialogo
sulla vita e l’Eucaristia [Lekarz nieśmiertelności. Dialogi o życiu i Eucharystii], Scholé, Editrice Morcelliana,
Brescia, 2019. Jest to wywiad z Moniką Mondo przeprowadzony przez Arnoldo Mondadori.
4
Adoracja Najświętszego Sakramentu, nawiedzenie Jezusa obecnego w tabernakulum
Niech Matka Boża od Cudownego Medalika, św. Wincenty a Paulo i wszyscy święci
i błogosławieni oraz słudzy Boży Ruchu Rodziny Wincentyńskiej wstawiają się za nami!
Tomaž Mavrič, CM